Pikermi City Blues

Το Σάββατο πήγαμε στο Πικέρμι (το οποίο είναι μετά την Παλλήνη και πριν τη Λιβαδειά, όπως είπε και η Ράνια και συμφωνήσαμε όλοι μαζί της) σε ένα μπαράκι για να ακούσουμε τους φοβερούς "Whatever" να ερμηνεύουν "παλιά ροκάκια και Χατζηγιάννη" (σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη περί του προγράμματος, η οποία, ωστόσο, αποδείχθηκε λανθασμένη καθώς ακούσαμε πολλά ροκάκια αλλά όταν ζητήσαμε Χατζηγιάννη τα μέλη του συγκροτήματος μας κοίταξαν άγρια και με το δίκιο τους) .

Το πρόγραμμα ήταν φανταστικό, κράτησε γύρω στις τέσσερεις ώρες ("ούτε στο Γούντστοκ τέτοια αντοχή!" όπως αναφώνησε η Ράνια), ενώ τα παλικάρια που έπαιζαν μας έκαναν όλα τα χατήρια, λίγο Τζιμάκο για τον Αντώνη, λίγες τραγικές μπαλάντες για εμένα (παιδιά, ευχαριστώ πάρα πολύ για όλη την τραγικότητα αλλά την επόμενη φορά όσο και να ζητάω δακρύβρεχτα κομμάτια μη μου κάνετε το χατήρι γιατί το ξημέρωμα της Κυριακής με βρήκε μέσα στην κατάθλιψη), και αγαπημένες φολκ στιγμές για τον Άκη που είχε αγώνα την επόμενη με την κωπηλατική ομάδα του Γιέηλ .

Το μαγαζί ήταν πολύ μικρό, με αποτέλεσμα να ακουγόμαστε πολύ καθαρά κάθε φορά που τραγουδούσαμε μαζί με τους καλλιτέχνες (δηλαδή σε όλα τα τραγούδια) ή κάθε φορά που αναφωνούσαμε ενθουσιασμένοι όταν ακούγαμε την εισαγωγή κάποιου κομματιού "πωωωωω! Το τραγούδι μου!" (επίσης σχεδόν σε κάθε τραγούδι) και σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι γίναμε τόσο απαραίτητοι στο μαγαζί όσο η ίδια η μπάντα, τόσο που ο μάναντζερ στο τέλος σκέφτηκε να μας δώσει από δέκα ευρώ, αλλά είμαστε περήφανα παιδιά από σπίτι και δεν καταδεχτήκαμε.

Ήπιαμε τα ποτάκια μας, κάναμε τα αστειάκια μας, είχαμε και λίγο ιντεράκτιον με τους μουσικούς ("Αλέξη, είσαι μεγάλος φιλόσοφος!!!", "Πού το θυμηθήκατε αυτό ρε θηρία;;;!","Ρε παιδιά, ούτε λίγο Χατζηγιάννη δηλαδή;""Τη Φανή, τη Φανή!!") και στο τέλος, από τον πολύ ενθουσιασμό αρχίσαμε να πιανόμαστε και να φιλιόμαστε και να παίρνουμε και φωτογραφίες. Σε γενικές γραμμές, ήταν ένα υπέροχο σαββατόβραδο, από αυτά που σε φέρνουν στα ίσια σου μέχρι και την Τετάρτη το πρωί (από εκεί και μετά αυτό που σε κρατάει στη ζωή είναι τα σχέδια για το επόμενο Σαββατοκύριακο).

Αυτό το ποστ δεν πρέπει να ενδιαφέρει και πολύ κόσμο πέραν των ατόμων που ήταν εκεί το Σάββατο, αλλά δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες που (α) αποδεικνύουν ότι έχουμε όλοι φοβερή φωτογένεια και (β) δίνουν στεγνά τον Αντωνάκη, ο οποίος κυκλοφορεί όλη τη βδομάδα με γραβατούλες και προσποιείται το δικηγόρο, ενώ εγώ το έχω δει να φορά την περίφημη μπλούζα " Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε" και να κλαίει ακούγοντας "Των ματιών σου τις βαφές" ξανά και ξανά και ξανά.