ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ

Παίρνοντας πάσα από τον Umberto Eco που είχε αυτή την περίφημη ιδέα πολύ πριν από εμένα, καταγράφω εδώ μερικούς απλούς κανόνες συμπεριφοράς και επιβίωσης οι οποίοι θα αποβούν χρήσιμοι στο μέσο αναγνώστη. Σήμερα θα μάθουμε

ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ

Το να έχετε ένα δικηγόρο και να κάνετε σωστή χρήση του, προκειμένου να κάνετε εσείς τη δουλειά σας και να νιώσει και αυτός ο δόλιος χρήσιμος είναι πραγματικά παιχνιδάκι, αρκεί να ακολουθείτε συστηματικά κάποιους βασικούς κανόνες και να μην παρεκκλίνετε από αυτούς ποτέ. Αναλυτικότερα:

1. Να έχετε πολλά και σοβαρά προβλήματα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι νομικά τα προβλήματα αυτά. Ο δικηγόρος είναι ένας άνθρωπος χωρίς χόμπυ, οικογένεια, ελεύθερο χρόνο και ενδιαφέροντα, ο οποίος χαίρεται να δέχεται τηλεφωνήματα δικά σας οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας (ή και της νύχτας, μην διστάζετε) και να σας ακούει να του περιγράφετε τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες έχετε άξαφνα περιέλθει, χωρίς βεβαίως ποτέ να φταίτε εσείς, απαιτώντας να σας βρει μια λύση στο λεπτό. Σημειώστε ότι ο δικηγόρος δεν ευχαριστιέται πραγματικά ούτε το φαγητό του, ούτε τη βόλτα στο σινεμά ούτε καν αυτή τη σεξουαλική πράξη με το άτομο που συμπαθεί πιο πολύ από όλα, αν δεν χτυπάει το κινητό του και αν μία φωνή μέσα στο αυτί του δεν του ουρλιάζει πανικόβλητη ατάκες όπως «ααααααα….μου κατασχέσανε τον εξοπλισμό της εταιρείαααααααας….» ή «ααααα….είναι τρεις, φορούν στολές και πηλήκια και υποστηρίζουν ότι έχουν ένταλμα ερεύνηηηηηηηηςςς….» ή ακόμα ακόμα «ααααα…..η Τζούλι με κερατώνει….το ήξεραααααααααααααααα!!!!!!!!!!»

2. Όταν ο δικηγόρος σας βρει μια λύση για κάποιο από τα προβλήματα του σημείου (1), σας περιγράψει το σχέδιο δράσης το οποίο η νομική του παιδεία και εμπειρία τον βοήθησε να καταστρώσει και σας δώσει και ένα κοστολόγιο για όλες τις ενέργειες που πρόκειται να κάνει ή έχει ήδη κάνει, να αγχώνεστε πολύ περισσότερο από ό,τι πριν που δεν είχατε νομική εκπροσώπηση. Να δείχνετε αυτό το άγχος στο δικηγόρο, τρέμοντας καθώς κάθεστε στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του, να τρίβετε τις ιδρωμένες παλάμες σας ψελλίζοντας «δε γκζέρω, δε γκζέρω, δεγκζε…» και να καπνίζετε όσα πιο πολλά τσιγάρα μπορείτε, ακόμα και αν δεν έχει τασάκι στο γραφείο του, ει δυνατόν δυο- δυο ταυτόχρονα, για πιο δραματικό εφέ. Ο δικηγόρος αγαπά να νιώθει ότι δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ότι ο πελάτης του νιώθει εντελώς ανυπεράσπιστος, ακόμα και περιστοιχισμένος από τέσσερεις τοίχους γεμάτους με δερμάτινους τόμους νομολογίας.

3. Να έχετε άποψη. Μην αφήσετε το δικηγόρο σας να κάνει μόνος του όλη τη δουλειά, αυτό είναι κάτι που και ο πιο μοναχικός παρά Αρείω αποστρέφεται. Να έχετε ιδέες για τα πάντα, από το πότε πρέπει να επιδοθεί το δικόγραφο στον αντίδικο και πώς (ποιος είπε ότι δια χειρός δικαστικού επιμελητή είναι η μόνη λύση; Να επιμένετε σε πιο οικονομικές λύσεις όπως επίδοση μέσω φαξ και SMS) μέχρι και το τι πρέπει να περιέχει αυτό το δικόγραφο. Να ακούτε τις ιστορίες όλων των ανθρώπων γύρω σας (ταξιτζής, περιπτεράς, κουρέας, συνταξιούχος γείτονας) για περιπτώσεις παρόμοιες με τη δική σας και να φροντίζετε να ενημερώνετε το δικηγόρο σας ως προς τη λύση που διάλεξαν οι δικηγόροι αυτών. Ο δικηγόρος πήγε στο πανεπιστήμιο και έκατσε εκεί πολλά και επίπονα χρόνια, μαθαίνοντας πληθώρα πραγμάτων και, δεδομένης και της ταπεινής ανθρώπινης φύσης του, είναι εύλογο να ζητά τη βοήθεια του συνανθρώπου. Χαίρεται να μαθαίνει ότι κάποιος άλλος συνάδελφος, γνωστός γνωστού της κομμώτριας που κουρεύει τη πωλήτρια στο Χόντο της γειτονιάς του πελάτη ακολούθησε άλλη υπερασπιστική γραμμή και δεν έχει ποτέ πρόβλημα να αλλάξει τη δική του τακτική προκειμένου να συμμορφωθεί με τις δικές σας υποδείξεις (και του περίγυρού σας). Μη διστάζετε δε να καταστρώνετε και ολόδικά σας νομικά πλάνα (δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που άκουσα πελάτη μου να μου προτείνει να κάνουμε «μήνυση για απατεωνιά» στον κακό άνθρωπο που τον ταλαιπωρούσε. Ένιωσα πραγματικά ήρεμη γιατί κατάλαβα ότι έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο με νομικό ορίζοντα ευρύ)

4. Να φοβόσαστε πολύ. Να εφευρίσκετε αδικήματα (ποτέ κανείς δεν ξέρει άλλωστε τι θα ποινικοποιήσει ο νομοθέτης αύριο) και να φροντίζετε να ενημερώνετε το δικηγόρο σας για τους κινδύνους που ελοχεύουν. Αδικήματα όπως « Κατά λάθος έκδοση Διαταγής Πληρωμής από πιστωτική κάρτα που δεν υπάρχει και ποτέ δεν εκδόθηκε» ή «Πρόκληση δημόσιου ρεζιλέματος», μπορεί σήμερα να μην υφίστανται και να ακούγονται σαν Εισαγωγή στο Ποινικό Δίκαιο της Δημοκρατίας της Μπανανίας, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει τα νομικό αύριο.

5. Ό,τι και να κάνει ο δικηγόρος σας, όσο καλό και να ήταν αυτό για εσάς, όσο και να σας γλύτωσε από τα βαθιά μπουντρούμια του Κορυδαλλού ή από τα νύχια των πιστωτών σας και το δρόμο προς το πτωχοκομείο, προς Θεού, ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΠΟΤΕ. Όταν ο δικηγόρος τελειώνει το πανεπιστήμιο και παίρνει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, τον επισκέπτονται ευθύς οι τρεις νεράιδες του δάσους, θεραπαινίδες της Θέμιδος και του Δικαίου και του κάνουν η κάθε μια από ένα δώρο: Η πρώτη, πλήρη τη σχολιασμένη Δικονομία του Βαθρακοκοίλη, η δεύτερη το δικό του προσωπικό Δικαστικό Επιμελητή και η Τρίτη (και καλύτερη!!), την κότα που γεννάει δολάρια. Αν ο δικηγόρος δεχτεί αμοιβή από τον πελάτη του, η τρίτη νεράιδα του δάσους θα προσβληθεί φοβερά και θα ξεσηκώσει τους καλικατζάρους του Σατανά σε επανάσταση προκειμένου να πάρουν εκδίκηση για χάρη της από το ανθρώπινο γένος, η κότα θα σκάσει από τη ντροπή της και οι πάγοι της Ανταρκτικής θα μεταμορφωθούν σε μαρμελάδα βερύκοκο. Οπότε, θυμηθείτε: όσο και να χτυπιέται ο δικηγόρος, όσο και να σας στέλνει εξοδολόγια και αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, όσο και να σας δείχνει φωτογραφίες των τριών (πεινασμένων και καλά) παιδιών του και το παντελόνι του που του πέφτει εδώ και μήνες δυο νούμερα μεγαλύτερο, ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ. Θυμηθείτε ότι έχει την κότα που γεννάει δολάρια κρυμμένη στο πατάρι, πλάι σε μια στοίβα απλήρωτων λογαριασμών του Δικαστικού Επιμελητή και ότι, στην τελική, παίζεται το μέλλον του πλανήτη από το εάν εσείς θα βάλετε το χέρι στην τσέπη.

6. Να έχετε πολλές σεξουαλικές ορμές. Η γυναίκα δικηγόρος αγαπά να την αποκαλούν «γλύκα», «ομορφούλα» και «κοπελιά» και να αποδίδουν την αθώωση του πελάτη της ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων στα μακρυά της πόδια και όχι στο «Λίαν Καλώς» πτυχίο που κρέμεται στον τοίχο, ενώ τίποτα δεν φτιάχνει την ημέρα της ασκούμενης δικηγόρου από τον πελάτη του αφεντικού ο οποίος της πιάνει τον πισινό σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα ακριβή αντίγραφα που έφτιαξε μέσα σε πέντε λεπτά.

Όπως είπα και στην αρχή, το να κρατήσεις το δικηγόρο σου ευτυχισμένο και παραγωγικό είναι δουλειά πιο απλοϊκή και από αυτή τη αίσθηση χιούμορ του Γρηγόρη Αρναούτογλου, αρκεί κανείς να έχει τη θέληση να ακολουθήσει όλους τους παραπάνω κανόνες και να μην εφευρίσκει δικούς του μόλις περνάει τη ρεσεψιόν του δικηγορικού γραφείου της γειτονιάς του.

Δεν είχε δέντρο εκεί που σε ερωτεύτηκα

και χάραξα τα ονόματά μας στον αέρα.

Pikermi City Blues

Το Σάββατο πήγαμε στο Πικέρμι (το οποίο είναι μετά την Παλλήνη και πριν τη Λιβαδειά, όπως είπε και η Ράνια και συμφωνήσαμε όλοι μαζί της) σε ένα μπαράκι για να ακούσουμε τους φοβερούς "Whatever" να ερμηνεύουν "παλιά ροκάκια και Χατζηγιάννη" (σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη περί του προγράμματος, η οποία, ωστόσο, αποδείχθηκε λανθασμένη καθώς ακούσαμε πολλά ροκάκια αλλά όταν ζητήσαμε Χατζηγιάννη τα μέλη του συγκροτήματος μας κοίταξαν άγρια και με το δίκιο τους) .

Το πρόγραμμα ήταν φανταστικό, κράτησε γύρω στις τέσσερεις ώρες ("ούτε στο Γούντστοκ τέτοια αντοχή!" όπως αναφώνησε η Ράνια), ενώ τα παλικάρια που έπαιζαν μας έκαναν όλα τα χατήρια, λίγο Τζιμάκο για τον Αντώνη, λίγες τραγικές μπαλάντες για εμένα (παιδιά, ευχαριστώ πάρα πολύ για όλη την τραγικότητα αλλά την επόμενη φορά όσο και να ζητάω δακρύβρεχτα κομμάτια μη μου κάνετε το χατήρι γιατί το ξημέρωμα της Κυριακής με βρήκε μέσα στην κατάθλιψη), και αγαπημένες φολκ στιγμές για τον Άκη που είχε αγώνα την επόμενη με την κωπηλατική ομάδα του Γιέηλ .

Το μαγαζί ήταν πολύ μικρό, με αποτέλεσμα να ακουγόμαστε πολύ καθαρά κάθε φορά που τραγουδούσαμε μαζί με τους καλλιτέχνες (δηλαδή σε όλα τα τραγούδια) ή κάθε φορά που αναφωνούσαμε ενθουσιασμένοι όταν ακούγαμε την εισαγωγή κάποιου κομματιού "πωωωωω! Το τραγούδι μου!" (επίσης σχεδόν σε κάθε τραγούδι) και σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι γίναμε τόσο απαραίτητοι στο μαγαζί όσο η ίδια η μπάντα, τόσο που ο μάναντζερ στο τέλος σκέφτηκε να μας δώσει από δέκα ευρώ, αλλά είμαστε περήφανα παιδιά από σπίτι και δεν καταδεχτήκαμε.

Ήπιαμε τα ποτάκια μας, κάναμε τα αστειάκια μας, είχαμε και λίγο ιντεράκτιον με τους μουσικούς ("Αλέξη, είσαι μεγάλος φιλόσοφος!!!", "Πού το θυμηθήκατε αυτό ρε θηρία;;;!","Ρε παιδιά, ούτε λίγο Χατζηγιάννη δηλαδή;""Τη Φανή, τη Φανή!!") και στο τέλος, από τον πολύ ενθουσιασμό αρχίσαμε να πιανόμαστε και να φιλιόμαστε και να παίρνουμε και φωτογραφίες. Σε γενικές γραμμές, ήταν ένα υπέροχο σαββατόβραδο, από αυτά που σε φέρνουν στα ίσια σου μέχρι και την Τετάρτη το πρωί (από εκεί και μετά αυτό που σε κρατάει στη ζωή είναι τα σχέδια για το επόμενο Σαββατοκύριακο).

Αυτό το ποστ δεν πρέπει να ενδιαφέρει και πολύ κόσμο πέραν των ατόμων που ήταν εκεί το Σάββατο, αλλά δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες που (α) αποδεικνύουν ότι έχουμε όλοι φοβερή φωτογένεια και (β) δίνουν στεγνά τον Αντωνάκη, ο οποίος κυκλοφορεί όλη τη βδομάδα με γραβατούλες και προσποιείται το δικηγόρο, ενώ εγώ το έχω δει να φορά την περίφημη μπλούζα " Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε" και να κλαίει ακούγοντας "Των ματιών σου τις βαφές" ξανά και ξανά και ξανά.

Το Ακρόμπαρο

Μία ιστορία αφιερωμένη στον Άκη, γιατί δεν είχα το ψυχικό σθένος να του τη διηγηθώ από το τηλέφωνο.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, πρωί πρωί, πήγα το αυτοκινητάκι μου για γενικό τσεκάπ και αλλαγή λαδιών στο Μήτσο τον Συνεργειά. «Γενικό τσεκάπ» στη γλώσσα των ανόητων σημαίνει «όλα είναι μια χαρά και το αυτοκινητάκι μου χαίρει άκρας υγείας, αλλά είμαι γαμάτος και προνοητικός και αλλάζω λάδια και μπουζί πριν συμβεί κανένα κακό», ενώ στη γλώσσα του Μήτσου του Συνεργειά και των ομοίων του σημαίνει «ανοίξτε το καπό του αυτοκινήτου μου και ψάξτε ενδελεχώς για την παραμικρή δικαιολογία να μου φάτε λεφτα.». Ο Μήτσος ο Συνεργειάς είναι παλικάρι εργατικό που δεν τα βάζει κάτω εύκολα, και όταν του αναθέτουν μία δουλειά τη φέρνει εις πέρας ο κόσμος να χαλάσει, κι έτσι, πριν καν φτάσει το μεσημέρι της Παρασκευής με είχε πάρει τηλέφωνο περίλυπος και βαριαναστενάζων και μου ανακοίνωσε ότι «Έχουμε πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα.» Επειδή έχω μάθει να παίρνω στα σοβαρά τον πόνο του συνανθρώπου, σταμάτησα αυτόματα τη σημαντικότατη εργασία που διεκπεραίωνα εκείνη τη στιγμή (την Παρασκευή το μεσημέρι η δουλειά όλης της εβδομάδας κορυφώνεται στο γραφείο: τη στιγμή που ο Μήτσος με πήρε τηλέφωνο, η μια συνάδελφος χώριζε επιτέλους μέσω μέιλ έναν γκομενάκο που είχε γνωρίσει στη Σαντορίνη το ‘99 και τα είχανε φτιάξει για ένα φεγγάρι αλλά μετά αυτός πήγε στην Ουτρέχτη να σπουδάσει διεύθυνση ορχήστρας και ενώ έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ, πίστευε πραγματικά ότι εξακολουθούσαν να είναι ζευγάρι, η άλλη συνάδελφος έσπαγε το ανώτατο προσωπικό της ρεκόρ στο τέτρις και το αφεντικό περίμενε να συνδεθεί με τον Ιταλό της γειτονιάς για να παραγγείλει μια μανιτάρια α λα κρεμ. Εγώ πάλι, χώριζα τους καινούριους μου συνδετήρες σε χρώματα της γης, της φωτιάς και του ουρανού . Τα παραγωγικά κύματα της μικρής μας νομικής ομάδας έπαιρναν διαστάσεις σφοδρής θαλασσοταραχής.) Αφοσιώθηκα στο δράμα που συντάραζε το είναι του Μήτσου, και του έκανα την πρώτη λάθος ερώτηση:

- Ποιο είναι το πρόβλημα βρε Μήτσο μου;

Ο Μήτσος δεν είναι από εκείνα τα αγόρια που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη μέχρι να σου μιλήσουν για τα προβλήματά τους, σαν εκείνους του κρυψίνοες και μελαγχολικούς άνδρες που πρέπει πρώτα να πιούν δεκαοχτώ ουίσκι μέχρι να γυρίσουν και να σου ψελλίσουν «η ζωή είναι πικρή, πικρή και άδικη μικρή μου». Όχι κύριε. Όταν ο Μήτσος έχει βάσανα θα σου ανοιχτεί. Εν προκειμένω, αποδείχθηκε ότι ο Μήτσος είχε σηκώσει το αυτοκίνητό μου ψηλά, και αυτό που αντίκρισε από κάτω του, τον έκανε να θέλει να κλείσει το συνεργείο του για πάντα, να ξεχάσει τι είναι το μπουλόνι και το τρεσιμπιτέρ και να πάει σε ένα νησάκι του Αιγαίου να ανοίξει φυτώριο και να καλλιεργεί μικρούς, γλυκούς πανσέδες. Να κάνει, με λίγα λόγια, ένα άλλο επάγγελμα, λιγότερο φρικιαστικό. Αυτό το οποίο αντίκρισε κάτω από το αυτοκίνητό μου μεταφραζόταν σε τεράστιο πρόβλημα με το μπροστινό α κ ρ ό μ π α ρ ο , ανταλλακτικό που καθιστούσε το αυτοκίνητό μου ε π ι κ ί ν δ υ ν ο και έχρηζε άμεσης α φ α ί ρ ε σ η ς. Το ακρόμπαρο είναι, όπως αποδεικνύεται και όπως ποτέ δεν είχα υποψιαστεί, ένα πάρα πάρα πολύ σημαντικό τμήμα του αυτοκινήτου, χωρίς το οποίο δεν θα είχαμε ούτε άνετη πρόσβαση στη δουλειά το πρωί, ούτε εκδρομούλες στην Εύβοια το σαββατοκύριακο, ούτε καν είναι-Κυριακή-πρωί-και-βαριέμαι-τρελά-οπότε-πάω-επωχούμενη-στο-περίπτερο-για-εφημερίδες. Αν το ακρόμπαρο χαλάσει τότε καλά θα κάνεις να βγάλεις το εισιτηριάκι σου και να περιμένεις υπομονετικά στη στάση για το τρόλεϊ ή να το κόψεις με τα πόδια. Εγώ όλα αυτά δεν τα ήξερα. Νόμιζα η ανόητη πως αν το ακρόμπαρο χαλάσει (όχι ότι ήξερα τί είναι το ακρόμπαρο και είχα και άποψη επί της χρησιμότητάς του ή μη. Φαντάστηκα απλά πως εφόσον η ζωή μου κυλούσε περίφημα χωρίς να έχω ιδέα τι είναι αυτό το κέρατο, θα εξακολουθήσει να έχει μια άλφα ποιότητα ακόμα και τώρα που θα το ξεφορτωνόμουν. ) εμείς το πετάμε στα σκουπίδια και συνεχίζουμε με το κεφάλι ψηλά. Ωστόσο, ο Μήτσος δεν εννοούσε αυτό όταν μιλούσε για άμεση αφαίρεση. Στην πραγματικότητα, εκείνο που προσπαθούσε να μου πει το μεσημέρι της Παρασκευής όταν τον άκουγα να βαριανασαίνει από το σοκ κρατώντας με τα γρασιασμένα του δάχτυλα το ακουστικό, καθισμένος στο γραφειάκι του πάνω από το συνεργείο και ενώ σχεδόν φανταζόμουν ένα Χορό αρχαίας τραγωδίας αποτελούμενο από τους 8 βοηθούς του να στέκονται παραδίπλα του και να ταλαντεύουν τα κορμιά τους τραγουδώντας το Θρήνο του Πρόωρα Χαμένου Ακρόμπαρου , ήταν ότι το αδικοχαμένο αυτό ανταλλακτικό θα έπρεπε να αντικατασταθεί αμέσως από ένα καινούριο, όμοιό του. Αυτό το έκανε σαφές ο Μήτσος με λίγα λόγια, που βρήκαν κατευθείαν στην καρδιά: « Είναι για πέταμα. Θες καινούριο γιατί αλλιώς την έβαψες.»

Δεν είχα να πω κάτι στο Μήτσο προκειμένου να του φέρω αντίρρηση. Ήμουν πολύ μικρή και ανόητη μπροστά στο μέγεθος του δράματος το οποίο είχε (εξαιτίας μου, το δίχως άλλο) αρχίσει να εκτυλίσσεται στο Συνεργείο και είπα να κάνω ησυχία και να συμμορφωθώ με ό,τι είχε να μου πει. Την εξέλιξη που ακολούθησε, δεν την περίμενα, ωστόσο, σε καμιά περίπτωση. Ο Μήτσος έβγαλε έξω το μικρό του κομπιουτεράκι.

(αργότερα, πολύ αργότερα, όταν οι αιτίες, οι αφορμές και τα γιατί δεν είχαν πια καμία σημασία και όλο μου το είναι προσπαθούσε να μην σκέφτεται το κόκκινο, δερμάτινο και απελπιστικά άδειο πορτοφόλι μου, έμαθα η ανόητη ότι τα ακρόμπαρα είναι σαν απελπισμένοι ήρωες γαλλικής ερωτικής ταινίας: είναι ενωμένα με όρκους αιώνιας πίστης, μαζί για πάντα στη ζωή και το θάνατο. Αν χαλάσει το ένα, το άλλο θα πάθει μέγα κακό από τη θλίψη του και θα αυτοκτονήσει, ενώ αν τολμήσεις να αντικαταστήσεις μόνο το ένα αφήνοντας το άλλο του μισό στη θέση του, αυτό θα σε εκδικηθεί, οδηγώντας το ανυποψίαστο αυτοκίνητό σου πάνω στο πρώτο μπατσικό που θα συναντήσει ή στον πρώτο απόκρημνο γκρεμό με κοφτερά βράχια και ταραγμένη θάλασσα, ανάλογα με το αν μένεις στη μεγαλούπολη ή σε κάποια αποικία της Κορνουάλης.) Δ ύ ο ακρόμπαρα, λοιπόν, κοστίζουν περί τα διακόσια ευρώ. Αν έχεις λεφτά. Αν δεν έχεις, πάλι τόσο κοστίζουν, απλώς τσούζει κάπως πιο πολύ. Σε κάθε περίπτωση, αφότου ο Μήτσος ο Συνεργειάς έκανε τους πρόχειρους υπολογισμούς του και μου ανακοίνωσε σφουγγίζοντας τα δάκρυά του ότι το κακό που μας βρήκε θα γιατρευτεί και ο ήλιος θα ξαναλάμψει αύριο για όλους μας αρκεί να χώσω βαθιά το χέρι στην τσέπη, η ταραχή που μου επιφύλαξε αυτό το νέο ήταν τόσο μεγάλη που ανασηκώθηκα από τη θέση μου τόσο απότομα, ώστε έδωσα μια και έσπρωξα τους συνδετήρες, καταστρέφοντας όλη την καλή δουλειά αρχειοθέτησης που είχα κάνει όλο το πρωί. Δεν χρειάζεται να επισημάνω, βεβαίως, ότι την ταραχή μου αυτή τη μετέδωσα και στους συναδέλφους και το αφεντικό μου, οι οποίοι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει και άφησαν στη μέση τις σημαντικές τους εργασίες. (αρκεί μόνο να πω πως ο τύπος από την Ουτρέχτη εξακολουθεί, μέσα στο άρρωστο μυαλό του να θεωρεί ότι τα έχει με τη συνάδελφο #1, αφού δεν έλαβε ποτέ το χωριστήριο μέιλ).

Με το μυαλό και την ψυχή μέσα στη ζάλη της επερχόμενης πτώχευσης, έκανα στο Μήτσο τη λάθος ερώτηση νούμερο δύο:

- Εντάξει, Μήτσο μου, καταλαβαίνω, αλλά έχω εγγύηση στο αυτοκίνητο για ένα ολόκληρο χρόνο, σωστά; Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει η ασφαλιστική να πληρώσει τα δύο καινούρια ανταλλακτικά;

Τον καταλαβαίνω και το Μήτσο, δεν λέω. Θέλω να πω, κι εκείνου η θέση του δεν μπορεί να είναι εύκολη, να σηκώνεται το πρωί να πάει στη δουλειά του, να φοραέι τη μπλε του σαλοπέτα, αμέριμνος και φρεσκοξυρισμένος και να είναι αναγκασμένος να συγχρωτίζεται ακρωτηριασμένα ακρόμπαρα και αδαείς ιδιοκτήτες που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν άποψη επί παντός. Δεν θέλω να τον κατηγορήσω άδικα λοιπόν, υποστηρίζοντας ότι φέρθηκε σαν απαράδεκτος καραγκιόζης όταν, μία ώρα πριν με πάρει τηλέφωνο, πήρε την πρωτοβουλία και έστειλε φαξ με τη γνωμάτευσή του στην ασφαλιστική εταιρεία υποστηρίζοντας ότι η καταστροφή του εν λόγω ανταλλακτικού οφειλόταν σε δική μου υπαιτιότητα (γνωρίζοντας καλά το Μήτσο και την ευχέρεια που έχει στο γραπτό τε και προφορικό λόγο, είμαι σίγουρη ότι η «γνωμάτευσή» του θα ήταν κάπως έτσι: «Η γκόμενα φταίει. Στάνταρ έπεσε σε λακούβα ή να μη με λένε Δημήτριο.») προκαλώντας την άμεση αρνητική απάντηση της ασφαλιστικής ως προς το αν δικαιούμουν κάλυψη για την αγορά του νέου ακρόμπαρου (γνωρίζοντας επίσης και την ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τις ασφαλιστικές εταιρείες, φαντάζομαι ότι το δικό τους φαξ θα είχε ως εξής: « Τα αρ***** μας θα της καλύψουμε. Ρίξτε της στα αυτιά.») . Ομολογώ, ωστόσο, ότι όταν ο Μήτσος προσπάθησε να μου δικαιολογήσει την πλήρη απουσία ασφαλιστικής κάλυψης χρησιμοποιώντας φτηνές δικαιολογίες και ξεροβήχοντας δήθεν αδιάφορα («αχεμ, κάπως τους μπήκε ο διάολος ότι φταις και καλά εσύ που έσπασε το ρημάδι και ξέρεις πως είναι τώρα αυτοί, αν τους μπει μια ιδέα άντε να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας χεχεχεχεχε…αχεμ…ναι… έτσι που λες.) ένιωσα πως ο ψυχικός σύνδεσμος που είχαμε εγώ και αυτός άρχισε να χάνεται. Ένιωσα πως έχασα ένα σύμμαχο από το πλευρό μου, πως βρέθηκα μόνη ξαφνικά, σε ένα κόσμο γεμάτο ασφαλιστές που τρίβουν τα χέρια τους και μετράνε τα βρώμικα κερδισμένα δολάριά τους, συνεργειάδες που δεν δείχνουν αφοσίωση σε κανέναν κερατά πέρα από το κατσαβίδι τους και ακρόμπαρα που πλέουν τα λοίσθια κατά βούληση, ειδικά όταν εσύ κανονίζεις φίνα εκδρομούλα στα Ζαχοροχώρια και έχεις ανάγκη από τα λεφτουδάκια σου. Πικραμένη από τη νέα αυτή τάξη πραγμάτων, ρώτησα το Μήτσο ψυχρά πότε μπορώ να περάσω να πάρω το δόλιο το Κλιουδάκι μου και του έκλεισα το τηλέφωνο, επιστρέφοντας στους συνδετήρες μου. Έβαλα το κεφάλι μέσα στις χούφτες και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Μετά από ένα σαββατοκύριακο με πολύ ποδαρόδρομο (κάποιος κερατάς απομάκρυνε το περίπτερο από τη αρχική του θέση όλο αυτό τον καιρό που εγώ, κάθε χουζούρικο κυριακάτικο πρωινό το επισκεπτόμουν τροχήλατη) και ξάπλα στον καναπέ, τη Δευτέρα το απόγευμα επισκέφτηκα το Μήτσο τον Συνεργειά στο Άντρο του, προκειμένου να τον πληρώσω και να παραλάβω το αυτοκινητάκι μου. Μαζί μου, η δόλια προδομένη, πήρα και τον άνδρα που αγαπώ, ο οποίος αντάλλαξε λίγες σταράτες και αντρίκιες κουβέντες με το Μήτσο («Ένα πράγμα με ενδιαφέρει εμένα: Ξεμπερδέψαμε με τα ακρόμπαρα και τις κρεμαγιέρες ή θα έχουμε κι άλλα προβλήματα στο μέλλον;»), άκουσε χωρίς να καν το παραμικρό ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπο τις απόπειρες του Μήτσου να διασκεδάσει τα πνεύματα («χαχαχα, το ζήτημα είναι να το πουλήσει το σαραβαλάκι και να πάρει μια Μπε Εμ Βε, χεχεχεχε») και πριν πληρώσω, έκανε τον ασθενή μία βόλτα στο τετράγωνο για να διαπιστώσει εάν πράγματι, η εγχείρηση ήτο επιτυχής. Ύστερα ήρθε η ώρα να καταθέσω το μαρούλι στο Μήτσο και να φύγω όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπε η καινούρια μου κραμαγιέρα.

Δύο ακρόμπαρα, τέσσερα τακάκια, λάδια, μπεκ, μπουζί, ευθυγραμμίσεις και βαθύς καθαρισμός πόρων για το μικρό Κλιό, κάνουν τριακόσια ευρώ. Αν έχεις λεφτά. Εάν δεν έχεις, πάλι τόσο κάνουν, απλώς κλαίς λίγο πιο πολύ όσο οδηγείς προς το σπίτι, με το πορτοφόλι άδειο και την πιστωτική να βγάζει καπνούς. Ευτυχώς, εκεί σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά για να ξεχαστείς και η παρηγοριά ότι δεν θα ξαναδείς το Μήτσο το Συνεργειά μπροστά σου για τα επόμενα εφτάμιση χιλιάδες χιλιόμετρα, τα οποία καλά θα κάνουν να αργήσουν να διανυθούν.

Με λίγα λόγια, από αυτή την Κυριακή κομμένη η εφημερίδα.