Το Ακρόμπαρο

Μία ιστορία αφιερωμένη στον Άκη, γιατί δεν είχα το ψυχικό σθένος να του τη διηγηθώ από το τηλέφωνο.

Την Παρασκευή που μας πέρασε, πρωί πρωί, πήγα το αυτοκινητάκι μου για γενικό τσεκάπ και αλλαγή λαδιών στο Μήτσο τον Συνεργειά. «Γενικό τσεκάπ» στη γλώσσα των ανόητων σημαίνει «όλα είναι μια χαρά και το αυτοκινητάκι μου χαίρει άκρας υγείας, αλλά είμαι γαμάτος και προνοητικός και αλλάζω λάδια και μπουζί πριν συμβεί κανένα κακό», ενώ στη γλώσσα του Μήτσου του Συνεργειά και των ομοίων του σημαίνει «ανοίξτε το καπό του αυτοκινήτου μου και ψάξτε ενδελεχώς για την παραμικρή δικαιολογία να μου φάτε λεφτα.». Ο Μήτσος ο Συνεργειάς είναι παλικάρι εργατικό που δεν τα βάζει κάτω εύκολα, και όταν του αναθέτουν μία δουλειά τη φέρνει εις πέρας ο κόσμος να χαλάσει, κι έτσι, πριν καν φτάσει το μεσημέρι της Παρασκευής με είχε πάρει τηλέφωνο περίλυπος και βαριαναστενάζων και μου ανακοίνωσε ότι «Έχουμε πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα.» Επειδή έχω μάθει να παίρνω στα σοβαρά τον πόνο του συνανθρώπου, σταμάτησα αυτόματα τη σημαντικότατη εργασία που διεκπεραίωνα εκείνη τη στιγμή (την Παρασκευή το μεσημέρι η δουλειά όλης της εβδομάδας κορυφώνεται στο γραφείο: τη στιγμή που ο Μήτσος με πήρε τηλέφωνο, η μια συνάδελφος χώριζε επιτέλους μέσω μέιλ έναν γκομενάκο που είχε γνωρίσει στη Σαντορίνη το ‘99 και τα είχανε φτιάξει για ένα φεγγάρι αλλά μετά αυτός πήγε στην Ουτρέχτη να σπουδάσει διεύθυνση ορχήστρας και ενώ έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ, πίστευε πραγματικά ότι εξακολουθούσαν να είναι ζευγάρι, η άλλη συνάδελφος έσπαγε το ανώτατο προσωπικό της ρεκόρ στο τέτρις και το αφεντικό περίμενε να συνδεθεί με τον Ιταλό της γειτονιάς για να παραγγείλει μια μανιτάρια α λα κρεμ. Εγώ πάλι, χώριζα τους καινούριους μου συνδετήρες σε χρώματα της γης, της φωτιάς και του ουρανού . Τα παραγωγικά κύματα της μικρής μας νομικής ομάδας έπαιρναν διαστάσεις σφοδρής θαλασσοταραχής.) Αφοσιώθηκα στο δράμα που συντάραζε το είναι του Μήτσου, και του έκανα την πρώτη λάθος ερώτηση:

- Ποιο είναι το πρόβλημα βρε Μήτσο μου;

Ο Μήτσος δεν είναι από εκείνα τα αγόρια που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη μέχρι να σου μιλήσουν για τα προβλήματά τους, σαν εκείνους του κρυψίνοες και μελαγχολικούς άνδρες που πρέπει πρώτα να πιούν δεκαοχτώ ουίσκι μέχρι να γυρίσουν και να σου ψελλίσουν «η ζωή είναι πικρή, πικρή και άδικη μικρή μου». Όχι κύριε. Όταν ο Μήτσος έχει βάσανα θα σου ανοιχτεί. Εν προκειμένω, αποδείχθηκε ότι ο Μήτσος είχε σηκώσει το αυτοκίνητό μου ψηλά, και αυτό που αντίκρισε από κάτω του, τον έκανε να θέλει να κλείσει το συνεργείο του για πάντα, να ξεχάσει τι είναι το μπουλόνι και το τρεσιμπιτέρ και να πάει σε ένα νησάκι του Αιγαίου να ανοίξει φυτώριο και να καλλιεργεί μικρούς, γλυκούς πανσέδες. Να κάνει, με λίγα λόγια, ένα άλλο επάγγελμα, λιγότερο φρικιαστικό. Αυτό το οποίο αντίκρισε κάτω από το αυτοκίνητό μου μεταφραζόταν σε τεράστιο πρόβλημα με το μπροστινό α κ ρ ό μ π α ρ ο , ανταλλακτικό που καθιστούσε το αυτοκίνητό μου ε π ι κ ί ν δ υ ν ο και έχρηζε άμεσης α φ α ί ρ ε σ η ς. Το ακρόμπαρο είναι, όπως αποδεικνύεται και όπως ποτέ δεν είχα υποψιαστεί, ένα πάρα πάρα πολύ σημαντικό τμήμα του αυτοκινήτου, χωρίς το οποίο δεν θα είχαμε ούτε άνετη πρόσβαση στη δουλειά το πρωί, ούτε εκδρομούλες στην Εύβοια το σαββατοκύριακο, ούτε καν είναι-Κυριακή-πρωί-και-βαριέμαι-τρελά-οπότε-πάω-επωχούμενη-στο-περίπτερο-για-εφημερίδες. Αν το ακρόμπαρο χαλάσει τότε καλά θα κάνεις να βγάλεις το εισιτηριάκι σου και να περιμένεις υπομονετικά στη στάση για το τρόλεϊ ή να το κόψεις με τα πόδια. Εγώ όλα αυτά δεν τα ήξερα. Νόμιζα η ανόητη πως αν το ακρόμπαρο χαλάσει (όχι ότι ήξερα τί είναι το ακρόμπαρο και είχα και άποψη επί της χρησιμότητάς του ή μη. Φαντάστηκα απλά πως εφόσον η ζωή μου κυλούσε περίφημα χωρίς να έχω ιδέα τι είναι αυτό το κέρατο, θα εξακολουθήσει να έχει μια άλφα ποιότητα ακόμα και τώρα που θα το ξεφορτωνόμουν. ) εμείς το πετάμε στα σκουπίδια και συνεχίζουμε με το κεφάλι ψηλά. Ωστόσο, ο Μήτσος δεν εννοούσε αυτό όταν μιλούσε για άμεση αφαίρεση. Στην πραγματικότητα, εκείνο που προσπαθούσε να μου πει το μεσημέρι της Παρασκευής όταν τον άκουγα να βαριανασαίνει από το σοκ κρατώντας με τα γρασιασμένα του δάχτυλα το ακουστικό, καθισμένος στο γραφειάκι του πάνω από το συνεργείο και ενώ σχεδόν φανταζόμουν ένα Χορό αρχαίας τραγωδίας αποτελούμενο από τους 8 βοηθούς του να στέκονται παραδίπλα του και να ταλαντεύουν τα κορμιά τους τραγουδώντας το Θρήνο του Πρόωρα Χαμένου Ακρόμπαρου , ήταν ότι το αδικοχαμένο αυτό ανταλλακτικό θα έπρεπε να αντικατασταθεί αμέσως από ένα καινούριο, όμοιό του. Αυτό το έκανε σαφές ο Μήτσος με λίγα λόγια, που βρήκαν κατευθείαν στην καρδιά: « Είναι για πέταμα. Θες καινούριο γιατί αλλιώς την έβαψες.»

Δεν είχα να πω κάτι στο Μήτσο προκειμένου να του φέρω αντίρρηση. Ήμουν πολύ μικρή και ανόητη μπροστά στο μέγεθος του δράματος το οποίο είχε (εξαιτίας μου, το δίχως άλλο) αρχίσει να εκτυλίσσεται στο Συνεργείο και είπα να κάνω ησυχία και να συμμορφωθώ με ό,τι είχε να μου πει. Την εξέλιξη που ακολούθησε, δεν την περίμενα, ωστόσο, σε καμιά περίπτωση. Ο Μήτσος έβγαλε έξω το μικρό του κομπιουτεράκι.

(αργότερα, πολύ αργότερα, όταν οι αιτίες, οι αφορμές και τα γιατί δεν είχαν πια καμία σημασία και όλο μου το είναι προσπαθούσε να μην σκέφτεται το κόκκινο, δερμάτινο και απελπιστικά άδειο πορτοφόλι μου, έμαθα η ανόητη ότι τα ακρόμπαρα είναι σαν απελπισμένοι ήρωες γαλλικής ερωτικής ταινίας: είναι ενωμένα με όρκους αιώνιας πίστης, μαζί για πάντα στη ζωή και το θάνατο. Αν χαλάσει το ένα, το άλλο θα πάθει μέγα κακό από τη θλίψη του και θα αυτοκτονήσει, ενώ αν τολμήσεις να αντικαταστήσεις μόνο το ένα αφήνοντας το άλλο του μισό στη θέση του, αυτό θα σε εκδικηθεί, οδηγώντας το ανυποψίαστο αυτοκίνητό σου πάνω στο πρώτο μπατσικό που θα συναντήσει ή στον πρώτο απόκρημνο γκρεμό με κοφτερά βράχια και ταραγμένη θάλασσα, ανάλογα με το αν μένεις στη μεγαλούπολη ή σε κάποια αποικία της Κορνουάλης.) Δ ύ ο ακρόμπαρα, λοιπόν, κοστίζουν περί τα διακόσια ευρώ. Αν έχεις λεφτά. Αν δεν έχεις, πάλι τόσο κοστίζουν, απλώς τσούζει κάπως πιο πολύ. Σε κάθε περίπτωση, αφότου ο Μήτσος ο Συνεργειάς έκανε τους πρόχειρους υπολογισμούς του και μου ανακοίνωσε σφουγγίζοντας τα δάκρυά του ότι το κακό που μας βρήκε θα γιατρευτεί και ο ήλιος θα ξαναλάμψει αύριο για όλους μας αρκεί να χώσω βαθιά το χέρι στην τσέπη, η ταραχή που μου επιφύλαξε αυτό το νέο ήταν τόσο μεγάλη που ανασηκώθηκα από τη θέση μου τόσο απότομα, ώστε έδωσα μια και έσπρωξα τους συνδετήρες, καταστρέφοντας όλη την καλή δουλειά αρχειοθέτησης που είχα κάνει όλο το πρωί. Δεν χρειάζεται να επισημάνω, βεβαίως, ότι την ταραχή μου αυτή τη μετέδωσα και στους συναδέλφους και το αφεντικό μου, οι οποίοι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει και άφησαν στη μέση τις σημαντικές τους εργασίες. (αρκεί μόνο να πω πως ο τύπος από την Ουτρέχτη εξακολουθεί, μέσα στο άρρωστο μυαλό του να θεωρεί ότι τα έχει με τη συνάδελφο #1, αφού δεν έλαβε ποτέ το χωριστήριο μέιλ).

Με το μυαλό και την ψυχή μέσα στη ζάλη της επερχόμενης πτώχευσης, έκανα στο Μήτσο τη λάθος ερώτηση νούμερο δύο:

- Εντάξει, Μήτσο μου, καταλαβαίνω, αλλά έχω εγγύηση στο αυτοκίνητο για ένα ολόκληρο χρόνο, σωστά; Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει η ασφαλιστική να πληρώσει τα δύο καινούρια ανταλλακτικά;

Τον καταλαβαίνω και το Μήτσο, δεν λέω. Θέλω να πω, κι εκείνου η θέση του δεν μπορεί να είναι εύκολη, να σηκώνεται το πρωί να πάει στη δουλειά του, να φοραέι τη μπλε του σαλοπέτα, αμέριμνος και φρεσκοξυρισμένος και να είναι αναγκασμένος να συγχρωτίζεται ακρωτηριασμένα ακρόμπαρα και αδαείς ιδιοκτήτες που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν άποψη επί παντός. Δεν θέλω να τον κατηγορήσω άδικα λοιπόν, υποστηρίζοντας ότι φέρθηκε σαν απαράδεκτος καραγκιόζης όταν, μία ώρα πριν με πάρει τηλέφωνο, πήρε την πρωτοβουλία και έστειλε φαξ με τη γνωμάτευσή του στην ασφαλιστική εταιρεία υποστηρίζοντας ότι η καταστροφή του εν λόγω ανταλλακτικού οφειλόταν σε δική μου υπαιτιότητα (γνωρίζοντας καλά το Μήτσο και την ευχέρεια που έχει στο γραπτό τε και προφορικό λόγο, είμαι σίγουρη ότι η «γνωμάτευσή» του θα ήταν κάπως έτσι: «Η γκόμενα φταίει. Στάνταρ έπεσε σε λακούβα ή να μη με λένε Δημήτριο.») προκαλώντας την άμεση αρνητική απάντηση της ασφαλιστικής ως προς το αν δικαιούμουν κάλυψη για την αγορά του νέου ακρόμπαρου (γνωρίζοντας επίσης και την ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τις ασφαλιστικές εταιρείες, φαντάζομαι ότι το δικό τους φαξ θα είχε ως εξής: « Τα αρ***** μας θα της καλύψουμε. Ρίξτε της στα αυτιά.») . Ομολογώ, ωστόσο, ότι όταν ο Μήτσος προσπάθησε να μου δικαιολογήσει την πλήρη απουσία ασφαλιστικής κάλυψης χρησιμοποιώντας φτηνές δικαιολογίες και ξεροβήχοντας δήθεν αδιάφορα («αχεμ, κάπως τους μπήκε ο διάολος ότι φταις και καλά εσύ που έσπασε το ρημάδι και ξέρεις πως είναι τώρα αυτοί, αν τους μπει μια ιδέα άντε να πείσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας χεχεχεχεχε…αχεμ…ναι… έτσι που λες.) ένιωσα πως ο ψυχικός σύνδεσμος που είχαμε εγώ και αυτός άρχισε να χάνεται. Ένιωσα πως έχασα ένα σύμμαχο από το πλευρό μου, πως βρέθηκα μόνη ξαφνικά, σε ένα κόσμο γεμάτο ασφαλιστές που τρίβουν τα χέρια τους και μετράνε τα βρώμικα κερδισμένα δολάριά τους, συνεργειάδες που δεν δείχνουν αφοσίωση σε κανέναν κερατά πέρα από το κατσαβίδι τους και ακρόμπαρα που πλέουν τα λοίσθια κατά βούληση, ειδικά όταν εσύ κανονίζεις φίνα εκδρομούλα στα Ζαχοροχώρια και έχεις ανάγκη από τα λεφτουδάκια σου. Πικραμένη από τη νέα αυτή τάξη πραγμάτων, ρώτησα το Μήτσο ψυχρά πότε μπορώ να περάσω να πάρω το δόλιο το Κλιουδάκι μου και του έκλεισα το τηλέφωνο, επιστρέφοντας στους συνδετήρες μου. Έβαλα το κεφάλι μέσα στις χούφτες και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Μετά από ένα σαββατοκύριακο με πολύ ποδαρόδρομο (κάποιος κερατάς απομάκρυνε το περίπτερο από τη αρχική του θέση όλο αυτό τον καιρό που εγώ, κάθε χουζούρικο κυριακάτικο πρωινό το επισκεπτόμουν τροχήλατη) και ξάπλα στον καναπέ, τη Δευτέρα το απόγευμα επισκέφτηκα το Μήτσο τον Συνεργειά στο Άντρο του, προκειμένου να τον πληρώσω και να παραλάβω το αυτοκινητάκι μου. Μαζί μου, η δόλια προδομένη, πήρα και τον άνδρα που αγαπώ, ο οποίος αντάλλαξε λίγες σταράτες και αντρίκιες κουβέντες με το Μήτσο («Ένα πράγμα με ενδιαφέρει εμένα: Ξεμπερδέψαμε με τα ακρόμπαρα και τις κρεμαγιέρες ή θα έχουμε κι άλλα προβλήματα στο μέλλον;»), άκουσε χωρίς να καν το παραμικρό ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπο τις απόπειρες του Μήτσου να διασκεδάσει τα πνεύματα («χαχαχα, το ζήτημα είναι να το πουλήσει το σαραβαλάκι και να πάρει μια Μπε Εμ Βε, χεχεχεχε») και πριν πληρώσω, έκανε τον ασθενή μία βόλτα στο τετράγωνο για να διαπιστώσει εάν πράγματι, η εγχείρηση ήτο επιτυχής. Ύστερα ήρθε η ώρα να καταθέσω το μαρούλι στο Μήτσο και να φύγω όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπε η καινούρια μου κραμαγιέρα.

Δύο ακρόμπαρα, τέσσερα τακάκια, λάδια, μπεκ, μπουζί, ευθυγραμμίσεις και βαθύς καθαρισμός πόρων για το μικρό Κλιό, κάνουν τριακόσια ευρώ. Αν έχεις λεφτά. Εάν δεν έχεις, πάλι τόσο κάνουν, απλώς κλαίς λίγο πιο πολύ όσο οδηγείς προς το σπίτι, με το πορτοφόλι άδειο και την πιστωτική να βγάζει καπνούς. Ευτυχώς, εκεί σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά για να ξεχαστείς και η παρηγοριά ότι δεν θα ξαναδείς το Μήτσο το Συνεργειά μπροστά σου για τα επόμενα εφτάμιση χιλιάδες χιλιόμετρα, τα οποία καλά θα κάνουν να αργήσουν να διανυθούν.

Με λίγα λόγια, από αυτή την Κυριακή κομμένη η εφημερίδα.