Αυτό είναι το επίσημο γράμμα μου στον Άη Βασίλη. Άη Βασίλης δεν υπάρχει, γι’ αυτό και δεν θα μπω καν στον κόπο να αγοράσω γραμματόσημα και να το ρίξω σε ένα από αυτά τα χαρτόκουτα που εμφανίστηκαν στα ΕΛΤΑ εδώ και δύο - τρεις εβδομάδες (Χα! Ποιόν πάτε να γελάσετε με αυτές τις ανοησίες, ιθύνοντες των ΕΛΤΑ; Έχετε υπόψιν σας πόσο ψιλιασμένα είναι τα εξάχρονα σήμερα;) αλλά θα το δημοσιεύσω σε αυτό εδώ το μπλογκ και θα περιμένω υπομονετικά να δω τι θα γίνει. Επιπλέον, επειδή πέρυσι ζήτησα πολλά, σοβαρά και σημαντικά πράγματα από τον Άη Βασίλη και δεν πραγματοποιήθηκαν και πολλά από αυτά, φέτος τα διαδυκτιακά μου αιτήματα θα είναι μόνο δύο και τα δύο βλακώδη, προκειμένου, όταν δεν πραγματοποιηθούν (όπως και θα γίνει) να μην μου καεί καρφί. Έχουμε, λοιπόν και λέμε:
Όταν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού ερωτεύτηκα παράφορα το Νικήτα. Ο Νικήτας ήταν πραγματικά, πραγματικά, υπέροχος. Ήταν γεννηθείς στη νότιο Αφρική, από γονείς Έλληνες μετανάστες, οι οποίοι αποφάσισαν για λόγους άγνωστους σε εμένα να επιστρέψουν στην πατρίδα όταν ο γιος τους έφτασε σε ηλικία να πάει σχολείο, γεγονός που σήμαινε ότι από εκεί που δεν είχαμε ιδέα ο ένας για την ύπαρξη του άλλου και ανάμεσά μας απλώνονταν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων θάλασσας, ωκεανών, ερήμων και άγριας στέπας, καταλήξαμε να μας χωρίζει μόνο ο Γρηγοράκης και αυτό γιατί καθόταν στο ενδιάμεσο θρανίο και ήταν λιγάκι παχουλός. Η διαπίστωση ότι η μοίρα καμιά φορά δουλεύει για εσένα την ώρα που εσύ ασχολείσαι με ανύποπτα θέματα (την ώρα φερειπείν που οι γονείς του Νικήτα κάθονταν στο σαλόνι τους στη Νότια Αφρική και έπαιρναν τη σημαντική απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα, εγώ ασχολούμουν αποκλειστικά με το να πείσω τη μαμά μου να αγοράσει στη Μπάρμπι μου μία ροζ βάρκα) με συγκλόνισε και με έκανε να πιστέψω αυτοστιγμεί ότι ο Νικήτας και εγώ ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, γιατί μία ανώτερη δύναμη θέλησε να είμαστε εγώ και αυτός μαζί (εννοώ «μαζί»σε μία σχολική τάξη ενός δημοτικού σχολείο, όχι «μαζί μαζί», όπως λέμε τώρα όταν μιλάμε για το αγόρι με τα καστανά μάτια που μας έχει κλέψει την καρδιά). Πόσο άδικο είχα. Εγώ και ο Νικήτας δεν ανταλλάξαμε ποτέ ούτε μία λέξη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων κοινών μας σχολικών χρόνων. Τα Χριστούγεννα της τετάρτης δημοτικού, οι δικοί μου γονείς πήραν με τη σειρά τους τη δύσκολη απόφαση να μετακομίσουμε από τον εξωτικό Χολαργό στην πλανεύτρα Αγία Παρασκευή, εγώ δεν ξαναείδα ποτέ τον πρώτο μου αγαπημένο και ο Γρηγοράκης απέμεινε να κάθεται ανάμεσα στο Νικήτα και το χάος (πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η κατσίκα η Σοφούλα με τις κόκκινες μπούκλιτσες θα έπιασε τη θέση μου πριν καν η δασκάλα προλάβει να ευχηθεί στην τάξη «ευτυχισμένο το 1988»). Ευχή νούμερο ένα, λοιπόν: Αγαπητέ μου Άη Βασίλη, θα ήθελα το νέο έτος να μου φέρει ένα σημάδι ζωής από το Νικήτα. Θέλω να μάθω αν με αγάπησε και αυτός ποτέ όπως εγώ εκείνον, αν μου έριχνε και εκείνος βλέμματα όλο θαυμασμό και αγνή αγάπη πάνω από τους σκυφτούς ώμους του Γρηγοράκη την ώρα που δεν κοίταγα και αν η ιστορία της γνωριμίας μας τον έκανε και εκείνον να πιστεύει ακράδαντα ότι κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι γραμμένο να συμβούν. Θα ήθελα επίσης να μάθω τι δουλειά κάνει και πού μένει. Αν πληροφορηθώ δε ότι τα έφτιαξε με τη Σοφούλα μετά την αποχώρησή μου, είμαι σίγουρη ότι το 2007 θα πάει κατά διαόλου. Αν δεν λάβω καμμία πληροφόρηση για το Νικήτα όσον αφορά τα παραπάνω, αντιθέτως, δεν πρόκειται να επέλθει απολύτως καμμία αλλαγή στην καθημερινότητά μου, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι το φετινό μου σχέδιο με τις ευχές προς τον Άη Βασίλη είναι ευφυές και αυτό που οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι αποκαλούν «α γουίν γουίν σιτσουέσιον».
Η ευχή νούμερο δύο έχει πολλά σκέλη είναι απόλυτα εγωκεντρική και υλιστική και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ευχή που έκανα όταν έμπαινε το 2006. Τότε, ενώπιον αγαπημένων προσώπων, αγανακτισμένη από το υπερκαταναλωτικό (ζώ)ων που είχα γίνει, ορκίστηκα να αφιερώσω τη νέα χρονιά στο να απεξαρτητοποιηθώ από τα υλικά αγαθά. Όλοι τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, μου ευχήθηκαν ευτυχισμένο το νέο έτος και προσπάθησαν να κρύψουν τα ειρωνικά τους χαμόγελα ρουφώντας με θόρυβο το εορταστικό ουϊσκάκι τους. Εγώ, πάλι, έκανα δύο βασικές κινήσεις προκειμένου να πραγματοποιήσω την απόφαση – ευχή μου και να αποξενωθώ ουσιαστικά από τα υλικά αγαθά που σκλάβωναν την καθημερινότητά μου. Άλλαξα χώρα διαμονής και, κατά συνέπεια δουλειά, και από εκεί που έβγαζα δύο χιλιάρικα το μήνα σε μία χώρα με θέα τις όμορφες Άλπεις, βρέθηκα να πληρώνομαι το εν τέταρτο αυτών πίσω στην πατρίδα – και χωρίς Άλπεις. Η δυνατότητα του να αποκτήσω νέα υλικά αγαθά για να με σκλαβώσουν και να με υποτάξουν μειώθηκε, όπως καταλαβαίνει κανείς, δραματικά. Ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, έκανα τη φοβερή στρατηγική κίνηση και αγόρασα ένα αυτοκίνητο, προκειμένου να πηγαίνω πιο γρήγορα και πιο άνετα στην κακοπληρωμένη δουλειά μου και να είμαι η πρώτη εκεί από όλους τους κακοπληρωμένους συναδέλφους μου. Το αυτοκίνητο που αγόρασα ήταν μεταχειρισμένο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα είναι πιο απαιτητικά και από ένα κακομαθημένο οχτάχρονο που μόλις άκουσε τη διαφήμιση του Jumbo στο ραδιόφωνο και θέλει όλο το στοκ δώρο για τα γενέθλιά του. Η ευτυχία μου εντεινόταν καθώς το μικρό μου Clio χρειαζόταν ξανά και ξανά σέρβις, νέα λάστιχα, καινούριο καθρέφτη και ρούφαγε τη βενζίνη πιο γρήγορα και από ό,τι η θεία μου η Αρετή τα λικεράκια στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, και εγώ, με κάθε πενηντάευρω που έβγαινε από το πορτοφόλι μου αποξαρτητοποιούμουν όόόόόλο και πιο πολύ τα υλικά αγαθά. Άρχισα να απεξαρτητοποιούμαι από το καθιερωμένο σινεμαδάκι μία φορά την εβδομάδα, από τη συνδρομή του Marie Claire και από τις αυθόρμητες επισκέψεις στη Ζαρα. Ένιωθα άλλος άνθρωπος, το ορκίζομαι. Ποτέ δεν ένιωθα τόσο ελεύθερη και απεξαρτητοποιημένη, τόσο ικανοποιημένη που ήμουν εγώ η πραγματική κυρία του εαυτού μου και όχι τα χαρτονομίσματα που (δεν) είχα στην τσέπη ή η σωρεία υλικών αγαθών στο σπίτι. Δεν υπερβάλλω όταν σας λέω ότι το 2006 ήταν η πιο απεξαρτητοποιημένη, απελευθερωτική χρονιά που έζησα ποτέ.
Αλλά φέτος φτάνει. Επιθυμώ να ξαναγίνω σκλάβα της ύλης. Θέλω αύξηση, θέλω να ξαναϋποταχθώ στο δυνάστη που ονομάζεται αποταμιευτικός λογαριασμός με υπόλοιπο άνω των 15 ευρώ, θέλω να με τυραννούν τα υλικά αγαθά που πέρυσι αποποιήθηκα, με τη μορφή μίας καινούριας δερμάτινης τσάντας, ενός υπέροχου φορέματος για τις γιορτές και ασορτί τακουνιών, θέλω να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να υπομείνω τη σκλαβιά των απερίσκεπτων αγορών μία φορά το μήνα και –ντρέπομαι που το λέω – να είμαι στη δύσκολη θέση να μπορώ να κάνω και ένα δώρο της προκοπής όταν ένας φίλος γιορτάζει. Ξέρω ότι η ευχή μου αυτή, εάν πραγματοποιηθεί θα μου φέρει δυστυχία και όνειδος, αλλά εδώ μπαίνει σε εφαρμογή ξανά το σατανικό μου σχέδιο: Επειδή ακριβώς δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί (κυρίως γιατί το αφεντικό μου δεν διαβάζει το μπλογκ μου), με περιμένει άλλη μία χρονιά απεξαρτητοποίησης, ακριβώς όπως η περσινή!
Αυτά είχα να ευχηθώ. Υποσχέθηκα στον Νικολάκη (www.nichthecynic.blogspot.com) να τον συμπεριλάβω στο παρόν γράμμα, πράγμα που θα κάνω αμέσως, και μια και οι ευχές/παρακλήσεις προς τον Άη Βασίλη είναι τσάμπα θα ευχηθώ να του πάνε όόόλα δεξιά και – γιατί όχι – να ζήσει και αυτός σπάνιες στιγμές απεξαρτητοποίησης, όπως και εγώ.
Καλά Χριστούγεννα!
Όταν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού ερωτεύτηκα παράφορα το Νικήτα. Ο Νικήτας ήταν πραγματικά, πραγματικά, υπέροχος. Ήταν γεννηθείς στη νότιο Αφρική, από γονείς Έλληνες μετανάστες, οι οποίοι αποφάσισαν για λόγους άγνωστους σε εμένα να επιστρέψουν στην πατρίδα όταν ο γιος τους έφτασε σε ηλικία να πάει σχολείο, γεγονός που σήμαινε ότι από εκεί που δεν είχαμε ιδέα ο ένας για την ύπαρξη του άλλου και ανάμεσά μας απλώνονταν χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων θάλασσας, ωκεανών, ερήμων και άγριας στέπας, καταλήξαμε να μας χωρίζει μόνο ο Γρηγοράκης και αυτό γιατί καθόταν στο ενδιάμεσο θρανίο και ήταν λιγάκι παχουλός. Η διαπίστωση ότι η μοίρα καμιά φορά δουλεύει για εσένα την ώρα που εσύ ασχολείσαι με ανύποπτα θέματα (την ώρα φερειπείν που οι γονείς του Νικήτα κάθονταν στο σαλόνι τους στη Νότια Αφρική και έπαιρναν τη σημαντική απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα, εγώ ασχολούμουν αποκλειστικά με το να πείσω τη μαμά μου να αγοράσει στη Μπάρμπι μου μία ροζ βάρκα) με συγκλόνισε και με έκανε να πιστέψω αυτοστιγμεί ότι ο Νικήτας και εγώ ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, γιατί μία ανώτερη δύναμη θέλησε να είμαστε εγώ και αυτός μαζί (εννοώ «μαζί»σε μία σχολική τάξη ενός δημοτικού σχολείο, όχι «μαζί μαζί», όπως λέμε τώρα όταν μιλάμε για το αγόρι με τα καστανά μάτια που μας έχει κλέψει την καρδιά). Πόσο άδικο είχα. Εγώ και ο Νικήτας δεν ανταλλάξαμε ποτέ ούτε μία λέξη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων κοινών μας σχολικών χρόνων. Τα Χριστούγεννα της τετάρτης δημοτικού, οι δικοί μου γονείς πήραν με τη σειρά τους τη δύσκολη απόφαση να μετακομίσουμε από τον εξωτικό Χολαργό στην πλανεύτρα Αγία Παρασκευή, εγώ δεν ξαναείδα ποτέ τον πρώτο μου αγαπημένο και ο Γρηγοράκης απέμεινε να κάθεται ανάμεσα στο Νικήτα και το χάος (πράγμα που φυσικά δεν ισχύει. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η κατσίκα η Σοφούλα με τις κόκκινες μπούκλιτσες θα έπιασε τη θέση μου πριν καν η δασκάλα προλάβει να ευχηθεί στην τάξη «ευτυχισμένο το 1988»). Ευχή νούμερο ένα, λοιπόν: Αγαπητέ μου Άη Βασίλη, θα ήθελα το νέο έτος να μου φέρει ένα σημάδι ζωής από το Νικήτα. Θέλω να μάθω αν με αγάπησε και αυτός ποτέ όπως εγώ εκείνον, αν μου έριχνε και εκείνος βλέμματα όλο θαυμασμό και αγνή αγάπη πάνω από τους σκυφτούς ώμους του Γρηγοράκη την ώρα που δεν κοίταγα και αν η ιστορία της γνωριμίας μας τον έκανε και εκείνον να πιστεύει ακράδαντα ότι κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι γραμμένο να συμβούν. Θα ήθελα επίσης να μάθω τι δουλειά κάνει και πού μένει. Αν πληροφορηθώ δε ότι τα έφτιαξε με τη Σοφούλα μετά την αποχώρησή μου, είμαι σίγουρη ότι το 2007 θα πάει κατά διαόλου. Αν δεν λάβω καμμία πληροφόρηση για το Νικήτα όσον αφορά τα παραπάνω, αντιθέτως, δεν πρόκειται να επέλθει απολύτως καμμία αλλαγή στην καθημερινότητά μου, γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι το φετινό μου σχέδιο με τις ευχές προς τον Άη Βασίλη είναι ευφυές και αυτό που οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι αποκαλούν «α γουίν γουίν σιτσουέσιον».
Η ευχή νούμερο δύο έχει πολλά σκέλη είναι απόλυτα εγωκεντρική και υλιστική και έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ευχή που έκανα όταν έμπαινε το 2006. Τότε, ενώπιον αγαπημένων προσώπων, αγανακτισμένη από το υπερκαταναλωτικό (ζώ)ων που είχα γίνει, ορκίστηκα να αφιερώσω τη νέα χρονιά στο να απεξαρτητοποιηθώ από τα υλικά αγαθά. Όλοι τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, μου ευχήθηκαν ευτυχισμένο το νέο έτος και προσπάθησαν να κρύψουν τα ειρωνικά τους χαμόγελα ρουφώντας με θόρυβο το εορταστικό ουϊσκάκι τους. Εγώ, πάλι, έκανα δύο βασικές κινήσεις προκειμένου να πραγματοποιήσω την απόφαση – ευχή μου και να αποξενωθώ ουσιαστικά από τα υλικά αγαθά που σκλάβωναν την καθημερινότητά μου. Άλλαξα χώρα διαμονής και, κατά συνέπεια δουλειά, και από εκεί που έβγαζα δύο χιλιάρικα το μήνα σε μία χώρα με θέα τις όμορφες Άλπεις, βρέθηκα να πληρώνομαι το εν τέταρτο αυτών πίσω στην πατρίδα – και χωρίς Άλπεις. Η δυνατότητα του να αποκτήσω νέα υλικά αγαθά για να με σκλαβώσουν και να με υποτάξουν μειώθηκε, όπως καταλαβαίνει κανείς, δραματικά. Ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, έκανα τη φοβερή στρατηγική κίνηση και αγόρασα ένα αυτοκίνητο, προκειμένου να πηγαίνω πιο γρήγορα και πιο άνετα στην κακοπληρωμένη δουλειά μου και να είμαι η πρώτη εκεί από όλους τους κακοπληρωμένους συναδέλφους μου. Το αυτοκίνητο που αγόρασα ήταν μεταχειρισμένο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα είναι πιο απαιτητικά και από ένα κακομαθημένο οχτάχρονο που μόλις άκουσε τη διαφήμιση του Jumbo στο ραδιόφωνο και θέλει όλο το στοκ δώρο για τα γενέθλιά του. Η ευτυχία μου εντεινόταν καθώς το μικρό μου Clio χρειαζόταν ξανά και ξανά σέρβις, νέα λάστιχα, καινούριο καθρέφτη και ρούφαγε τη βενζίνη πιο γρήγορα και από ό,τι η θεία μου η Αρετή τα λικεράκια στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, και εγώ, με κάθε πενηντάευρω που έβγαινε από το πορτοφόλι μου αποξαρτητοποιούμουν όόόόόλο και πιο πολύ τα υλικά αγαθά. Άρχισα να απεξαρτητοποιούμαι από το καθιερωμένο σινεμαδάκι μία φορά την εβδομάδα, από τη συνδρομή του Marie Claire και από τις αυθόρμητες επισκέψεις στη Ζαρα. Ένιωθα άλλος άνθρωπος, το ορκίζομαι. Ποτέ δεν ένιωθα τόσο ελεύθερη και απεξαρτητοποιημένη, τόσο ικανοποιημένη που ήμουν εγώ η πραγματική κυρία του εαυτού μου και όχι τα χαρτονομίσματα που (δεν) είχα στην τσέπη ή η σωρεία υλικών αγαθών στο σπίτι. Δεν υπερβάλλω όταν σας λέω ότι το 2006 ήταν η πιο απεξαρτητοποιημένη, απελευθερωτική χρονιά που έζησα ποτέ.
Αλλά φέτος φτάνει. Επιθυμώ να ξαναγίνω σκλάβα της ύλης. Θέλω αύξηση, θέλω να ξαναϋποταχθώ στο δυνάστη που ονομάζεται αποταμιευτικός λογαριασμός με υπόλοιπο άνω των 15 ευρώ, θέλω να με τυραννούν τα υλικά αγαθά που πέρυσι αποποιήθηκα, με τη μορφή μίας καινούριας δερμάτινης τσάντας, ενός υπέροχου φορέματος για τις γιορτές και ασορτί τακουνιών, θέλω να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να υπομείνω τη σκλαβιά των απερίσκεπτων αγορών μία φορά το μήνα και –ντρέπομαι που το λέω – να είμαι στη δύσκολη θέση να μπορώ να κάνω και ένα δώρο της προκοπής όταν ένας φίλος γιορτάζει. Ξέρω ότι η ευχή μου αυτή, εάν πραγματοποιηθεί θα μου φέρει δυστυχία και όνειδος, αλλά εδώ μπαίνει σε εφαρμογή ξανά το σατανικό μου σχέδιο: Επειδή ακριβώς δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί (κυρίως γιατί το αφεντικό μου δεν διαβάζει το μπλογκ μου), με περιμένει άλλη μία χρονιά απεξαρτητοποίησης, ακριβώς όπως η περσινή!
Αυτά είχα να ευχηθώ. Υποσχέθηκα στον Νικολάκη (www.nichthecynic.blogspot.com) να τον συμπεριλάβω στο παρόν γράμμα, πράγμα που θα κάνω αμέσως, και μια και οι ευχές/παρακλήσεις προς τον Άη Βασίλη είναι τσάμπα θα ευχηθώ να του πάνε όόόλα δεξιά και – γιατί όχι – να ζήσει και αυτός σπάνιες στιγμές απεξαρτητοποίησης, όπως και εγώ.
Καλά Χριστούγεννα!
3 comments:
ti na ta kanoume drosostalida moy ta pio akriva dwra otan exoume esena??
kai pali kala diladi poy se periorizei ligo o mis8os sou giati akoma skeftomai pws ginetai makeleio prokeimenou na se peisw na mou pareis kati pou 8elw egw kai oxi kati pou 8eleis esy!!!
gia mou pareis ayti ti rimada tin alexiou to '98 ekana temedades ston ypsisto kai as psiliazomoun apo tote tin douleia pws den yparxei!!! an einai na afinw esena mallon 8a kataligw me kanena CD enos funky hard rock pop viennezikou sygrotimatos agnwsto akomi kai sto manager tou!!
gi ayto apo dw kai pera se exw apo konta stin agora dwrou opws to exei to plexiglass ton venedikto.
oso gia tin exartisi apo tin yli gia sena panta the sky is barely the limit....
kala xristougenna se olous mas!!!
o (aiwnios) diplanos sou
ps. exei stepa i afriki?? pali koimonoun sti gewgrafia??
ps. ayto to cd tou '98 paramenei akoma ena apo ta agapimena mou. se eyxaristw....
Εδώ Νικήτας.Με φωνάζουν πια Τάκι.Δουλεύω ντελίβερι σε σουβλατζίδικο στο Γέρακα.Σε ήθελα κι εγώ σα κολασμένος.Δεν έλεγα όμως τίποτε,διότι περνούσα φάση.Δεν ήξερα δηλαδή αν ήθελα πιο κολασμένα εσένα ή το Γρηγοράκη.Στα 14 αποφάσισα οριστικά:το Γρηγοράκη.Είναι πιο αφράτος από του λόγου σου.Τα έχω ακόμα με το Γρηγοράκη.Σε έξι μήνες θα αγοράσουμε ένα παπί,αλλά για να ανέβουμε ντούμπλεξ πρέπει να κάνει δίαιτα.Ξέχασα να πω: ο Γρηγοράκης τρώει σα φάλαινα στον Ατλαντικό.Το χει ρημάξει το σουβλατζίδικο,αφού σε λίγο δε θα με πληρώνουν αυτοί,εγώ θα τους πληρώνω.Αλλά τον αγαπώ.Τι να κάνω;Κρίμα,ίσως αν είχε λειτουργήσει το αναμετάξυ μας να είχα ήδη παπί με δύο κράνη(το δικό σου θα το παίρναμε με δόσεις).
ΥΓ:Οι γονείς μου όταν ανακάλυψαν τη σχέση μου με το Γρηγοράκη επέστρεψαν στην Αφρική,όπου και ζουν ευτυχισμένοι έχοντας υιοθετήσει ένα παιδάκι από το Βιετνάμ.Αυτό,και το μπότοξ της μαμάς στο χείλος τους κατέστησαν Μπρατζολίνα ζεύγος.Εγώ πια είμαι μια Τζένιφερ Άνιστον στη ζωή τους...
ΥΓ2: Η Σοφούλα δεν πήρε ποτέ τη θέση σου.Την κατάπιε ο Γρηγοράκης μια μέρα που ήταν κλειστό το κυλικείο.Κρίμα,και ήταν ωραίο κοριτσάκι.
ΥΓ3:Άλλη φορά να πιστεύεις στον Άη Βασίλη.Είδες που με βρήκες;
Τέτοια εξέλιξη, ομολογώ, δεν την περίμενα.
Από τη μία χαίρομαι που υπάρχει Άη Βασίλης και σε έφερε κοντά μου ξανά, κλτ, κτλ, από την άλλη τί να σε κάνω, με τέτοιο ιστορικό στην καμπούρα (και το παπί) σου.
Χαιρετισμούς στο Γρηγοράκη. Μπάι δε γουέι, ένα μεγάλο μπράβο στον αγαπημένο σου που έβγαλε από το παιχνίδι έτσι γρήγορα και ανώδυνα (για εμάς) τη Σοφούλα.
Κρίμα, όμως. Με τους γονείς σου φευγάτους από το σπίτι, θα περνούσαμε εγώ κι εσύ ηδονικά σαββατοκύριακα μελετώντας ¨Εμείς κι ο κόσμος." Καταραμένο τάιμινγκ...
Post a Comment