Το παλιό ρολόι

Έβαλα ένα ρολόι πάνω πάνω δεξιά στη σελίδα. Ένα πράσινο ρολόι γιατί το πράσινο χρώμα ηρεμεί το μάτι και το νου και ενδεχομένως να μας κάνει να ξεχνάμε τις βρωμοδουλειές που μας στήνει ο χρόνος. Θα μου πείτε, αν η ιδέα του χρόνου που κυλάει σε αναστατώνει, τι το έβαλες το παλιορολόι φάτσα φόρα;

Πολύ καλή ερώτηση. Απάντηση δεν έχω.

Τα ρολόγια είναι νοήμονα όντα από έναν άλλο πλανήτη, διασκορπισμένα στη γη με αποστολή να αφαιρέσουν οποιαδήποτε έννοια λογικής και συνέπειας από τις διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες. Οι δείκτες τους τρέχουν πολύ γρήγορα όταν είμαστε ξαπλωμένοι στην απομονωμένη παραλία των διακοπών ή έχουμε τη μύτη μας κρυμμένη ανάμεσα στο γιακά του πουκαμίσου και το λαιμό εκείνου που μας αγαπά, αλλά δαιμονισμένα αργά όταν είναι Δευτέρα πρωί στη δουλειά ή Κυριακή μεσημέρι στο σπίτι της θείας Καίτης παρέα με όλο το σόι.

Η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα τη μυστική συνωμοσία των ρολογιών έναντι των ανθρώπων ήταν όταν ο πατέρας μου, στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων (μου), σκέφτηκε πως θα ήταν μια καλή ιδέα να μου μάθει σκάκι. Αν έπιανα το πιόνι να το κουνήσω χωρίς να έχει προηγηθεί σκέψη τουλάχιστον πέντε ολόκληρων λεπτών, η κίνησή μου θεωρείτο επιπόλαια και κατά συνέπεια απαράδεκτη. Δείκτες κινητοποιημένοι πάνω στο καντράν του παιδικού μου ρολογιού, η χαζόφατσα του Γκούφι να με κοροιδεύει, ορδές ολόκληρες από εφιαλτικά πεντάλεπτα που διαστέλονταν στο χωροχρόνο μέχρι που έμοιαζαν με εβδομάδες ολόκληρες συμπιεσμένες τυρρανούσαν την παιδική μου ψυχή η οποία ήθελε μόνο να φάει τον βρωμοαξιωματικό του αντιπάλου και να βγει επιτέλους έξω να κάνει ποδήλατο.

Η δεύτερη φορά που μίσησα το ρολόι μου ήταν δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μία Παρασκευή ενός Αυγούστου, την ημέρα του πιο σημαντικού ραντεβού ( επανασύνδεσης; Οριστικού χωρισμού; Ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα και δεν υπήρχε περίπτωση να μάθω αν η ώρα δεν περνούσε για να τον συναντήσω) της εικοσάχρονης ζωής μου. Στεκόμουν χτενισμένη, στολισμένη και αρωματισμένη μέσα στο καινούριο μου κόκκινο φόρεμα μπροστά στο ρολόι που λούφαζε πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης μου, πέντε ολόκληρες ώρες πριν από την προκαθορισμένη συνάντηση και κοιτούσα τους δείκτες οι οποίοι έμοιαζαν να έχουν χαζέψει από την καλοκαιρινή ζέστη και κυλούσαν ραχάτικα, με το πάσο τους, αργαααααααά, αργάαααααααά, όλο και πιο αργαααααά, ενώ η ερωτευμένη μου καρδιά έλιωνε βασανιστικά με κάθε τους αργόσυρτο χτύπο. Δεν θυμάμαι πια πώς κατάφερα να απασχοληθώ και να μην χάσω τα λογικά μου περιμένοντας εκείνες τις πέντε ώρες να αξιωθούν να κυλήσουν, θυμάμαι μόνο ότι το ραντεβού εκείνη τη βραδιά σήμανε τελικά τον οριστικό χωρισμό και εγώ βρέθηκα το επόμενο ξημέρωμα να καταριέμαι το γεγονός ότι σπατάλησα έτσι απερίσκεπτα τις τελευταίες πέντε ώρες κατά τις οποίες η ελπίδα ήταν ακόμα ζωντανή.

Σήμερα, όλο σοφία και στωικότητα, έμαθα να μην μισώ τα εξωγήινα ρολόγια και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους. Έχω αποδεχτεί πως κάθε χτύπος τους με κάνει λίγο πιο μεγάλη, λίγο λιγότερο νέα, κάνει τον φίλο που μέχρι χθες ήταν αναντικατάστατος και πολύτιμος να γίνεται ένας ξένος γύρω από τον οποίο τυχαίνει να γνωρίζω ένα σωρό λεπτομέρειες, κάνει μελωδίες που άκουγα χθες όλο λαχτάρα ξανά και ξανά να ακούγονται αδιάφορες σήμερα στα αυτιά μου. Κάνει τη φουρτούνα που ξεσήκωναν οι μορφές των παλιών αγαπημένων στο σώμα μου να μοιάζει με ιδανική μέρα για βαρκάδα. Τίποτα δεν σου διδάσκει το αντίο πιο εύκολα από ό,τι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.

Ο χρόνος και οι μυστικοί του υπηρέτες, τα ρολόγια, αλλοιώνουν πολλά πράγματα, αλλά ευτυχώς όχι τα πάντα. Έχω απτές αποδείξεις ότι κάποια πράματα μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Οι αναμνήσεις αλλοιώνονται με το γύρισμα των δεικτών του ρολογιού, εξιδανικεύονται όσο περνά ο χρόνος και χάνουν το ρεαλισμό τους. Οι φωτογραφίες, όμως, εκείνου του καλοκαιριού στην Ίο και εκείνου του Φλεβάρη στη Μονεμβασιά δεν μπορεί να αλλάξουν και να πουν ψέματα ξαφνικά, όπως και δεν γίνεται να αλλάξουν οι στίχοι του “ Like a Friend” και να σταματήσουν να μου θυμίζουν το παράπονο που μου ξεσήκωσαν την πρώτη φορά που τους άκουσα, όπως δεν γίνεται να αλλάξει και η χροιά της φωνής του, η προφορά του κάθε φορά που λέει το όνομά μου, κι ας έχουν περάσει χρόνια από τη μέρα που του είπα πώς με λένε.

Τελικά, το μόνο που μένει είναι η αγάπη.

Έχοντας συνείδηση της ώρας που περνά πότε αργά και πότε γρήγορα καθώς το ρολόι μου σημαίνει βράδυ Δευτέρας από εκεί που ήταν Κυριακή ξημέρωμα όταν ξεκίνησα να γράφω, λέω οριστικά αντίο σε αυτούς που χάνονται γιατί ήταν η μοίρα τους να χαθούν και απλώνω το χέρι σε εκείνους τους διαλεχτούς που απομένουν στο πλάι μου να κοροϊδεύουμε το χρόνο παρέα.

Like a friend - Pulp

Dont bother saying you’re sorry
why don’t you come in?
Smoke all my cigarettes again

every time I get no further
how long has it been?
come on in now, wipe your feet on my dreams
you take up my time
like some cheap magazine
when I could have been learning something
oh well, you know what I mean,
I’ve done this before
and I will do it again
come on and kill me baby
while you smile like a friend
oh and Ill come running
just to do it again …

you are the last drink I never should have drunk
you are the body hidden in the trunk
you are the habit I can’t seem to kick
you are my secrets on the front page every week
you are the car I never should have bought
you are the dream I never should have caught
you are the cut that makes me hide my face
you are the party that makes me feel my age

like a car crash I can see but I just can’t avoid

like a plane I’ve been told I never should board
like a film that’s so bad but I’ve got to stay till the end
let me tell you now: its lucky for you that were friends.