Το Σάββατο το μεσημέρι ήμουν στο σπίτι της Αννούλας, πάνω στο βουνό. Η ζέστη αφόρητη, το αεράκι ελάχιστο, μοναδική παρηγοριά ένα ποτήρι με παγωμένο κρασάκι πάνω στο τραπέζι δίπλα μου και το αμερικάνικο "Glamour" πάνω στα γόνατά μου, το οποίο και ξεφύλλιζα όλο ενδιαφέρον. Διάβασα σελίδες ατελείωτες γεμάτες με τσάντες, παπούτσια, φούστες, μάσκαρες και κραγιόν, άρθρα γραμμένα από άντρες που ζητούν συγγνώμη από τις γυναίκες της ζωής τους για το γεγονός ότι δεν θέλουν παιδιά, γάμους, άλλες ταινίες με την Τζούλια Ρόμπερτς και που στην πραγματικότητα ερεθίζονται πιό πολύ από τα μακριά πόδια και τις κοντές φούστες παρά από τις απόψεις μιας γυναίκας για την κατάσταση στο Λίβανο (εντάξει, αγόρια, μην άγχεστε, αυτό το είχαμε πάρει μυρωδιά ήδη από το Λύκειο) άρθρα από γυναίκες που ζητούν συγγνώμη από τους άντρες της ζωής τους για το γεγονός ότι θέλουν κι άλλα παιδιά, κι άλλους γάμους, κι άλλες ταινίες με τη Τζούλια Ρόμπερτς (έστω με την Μεγκ Ράιαν) και βρίσκουν πιό εύκολο να αποκτήσουν άποψη για το Λίβανο από τα μακρυά πόδια που χρειάζονται για να φορέσεις σωστά μια πραγματικά κοντή φούστα, όταν άρχισα πραγματικά να βαριέμαι και έφτασα όλο ανακούφιση στην προτελευταία σελίδα, η οποία έγραφε:

" Hey, it's OK.... NOT to have a blog. You are still a person in your own right.".

Μου φάνηκε καρμικά ενδιαφέρον να διαβάζω αυτήν ακριβώς την ατάκα, στο τέλος μιας εβδομάδας όπου ( Λόγω του ότι είναι Αύγουστος και τα δικαστήρια είναι κλειστά; Λόγω του ότι είναι Αύγουστος και το μυαλό δεν λειτουργεί με τέτοια ζέστη;Ο Αύγουστος φταίει πάντως σίγουρα) αφιέρωσα πάάάάάρα πολύ ώρα στο γραφείο να διαβάζω blogs, ελληνικά και ξένα, και σιγά σιγά να παίζω με την ιδέα να φτιάξω το δικό μου. Αποφάσισα τελικά να μην το κάνω, περισσότερο από τεμπελιά, παρά γιατί ζύγισα ορθολογικά το ζήτημα, και η παραπάνω ατάκα ήρθε να επιβεβαιώσει τήν υποψία μου ότι εξακολουθώ να είμαι άξιος άνθρωπος ακόμα και αν δεν γίνω διαδικτυακά παραγωγική.

Δεν έχεις εξάλλου τίποτα ενδιαφέρον να διηγηθείς στο σύμπαν, είπε ο συνετός εαυτός μου στον τολμηρό, την ώρα που έκλεινα το περιοδικό και απολάμβανα την τελευταία γουλιά κρασιού. Η ζωή σου είναι συγκλονιστική για εσένα, τους φίλους σου, τη μαμά σου (που αγωνιά καθημερινά ανεισαιευτυχισμενηυγιηςζεσταντυμενηακομακαιτοναυγουστοκαληστηδουλειασου

προσεκτικηοτανοδηγεις) άντε και για τον περίεργο γείτονα με τα κυάλια, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο είναι απλώς Η ΔΙΠΛΑΝΗ ΠΟΡΤΑ. Boring....

Δεν θα ξεκινήσεις blog, συνέχισε να λέει το αγγελάκι στο διαβολάκι μέσα μου ( Σιωπηλά. Η Αννούλα είναι μεν φίλη από το σχολείο, με έχει δει στα καλλίτερα και τα χειρότερα και με αγαπάει, το ξέρω, αλλά δεν είναι ποτέ αργά για να με θεωρήσει άρρωστη στο μυαλό). Δεν το έχεις ανάγκη. Δεν ξέρεις πώς γίνεται. Τρέμεις πάρα πολύ την κριτική και θα τρελαίνεσαι με τη σκέψη ότι άνθρωποι διαβάζουν αυτά που γράφεις, αυτά που ζεις. Θα κάνεις ορθογραφικά λάθη και θα τα βλέπουν όλοι. Κάτσε στα αυγά σου. Συνέχισε να γράφεις αυτά που σου κατεβαίνουν στο μυαλό μέσα σε παλιά τετράδια καθισμένη στο μπαλκονάκι σου τα βράδια και άσε τα πληκτρολόγια για τη συγγραφή εξωδίκων και δικογράφων.

- Εντάξει; ρώτησε το αγγελάκι με τεντωμένο το δείκτη του δεξιού χεριού και το φρύδι υψωμένο. Σιωπή από την άλλη γραμμή.

- Εντάξει;; επέμεινε.

- Καλά ντε... είπε ο συνοφρυωμένος υποψήφιος blogger μέσα μου, ρίχνοντας του ώμους και βάζοντας την διχαλωτή ουρίτσα του ανάμεσα στα σκέλια, απομακρύνθηκε. Νόμιζα πραγματικά ότι την γλίτωσα.

Μέχρι που έφτασα στο γραφείο σήμερα το πρωί.

Το αφεντικό εξακολουθεί να είναι σε διακοπές, τα δικαστήρια να είναι κλειστά, το ADSL μας γρήγορο και εγώ εξακολουθώ, περισσότερο από ποτέ να είμαι μία εγωμανής προσωπικότητα με μία ανεξήγητη αγάπη για τις λέξεις και τις ιστορίες που μπορούν να διηγηθούν αν καταφέρεις να τις βάλεις στη σωστή σειρα... Τα κουμπιά του πληκτρολογίου άρχισαν να πατιούνται από μόνα τους. Η δουλειά έγινε πριν το αγγελάκι που λέγαμε προλάβει να φωνάξει στον διαολάκο " ΠΡΟΔΟΣΙΑ!".

Τώρα μέσα στο κεφάλι μου γίνεται πανικός. Οι δυό τους έχουν αρχίσει τον σφαλιαροπόλεμο και κανένας τους δεν είναι σε θέση να σκεφτεί για μένα. Τον έλεγχο έχουν πάρει τα δάχτυλα που τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο, και εγώ, απλώς, ελπίζω να την βγάλω καθαρή...

Καλημέρα σας.