Το Πάσχα του Βατάνεν

Τρεις ημέρες πριν το Πάσχα έριξα το αυτοκινητάκι μου σε ένα ρέμα και κατέστρεψα για τα καλά τα καινούρια μου ακριβοπληρωμένα ακρόμπαρα (βλέπε λίγα ποστ παρακάτω). Το Μεγάλο Σάββατο πήρα τον αγαπημένο μου και πήγα στη Βόρεια Εύβοια, από όπου και οι φωτογραφίες που βλέπετε από κάτω. Πήρα φωτογραφίες μόνο βαρκούλες, γιατί οι βαρκούλες, ως γνωστόν, δεν έχουν κρεμαγιέρες και δεν χρήζουν συνεργείων, αφήστε που οι διαδρομές τους περιορίζονται στα κρυστάλινα νερά του πελάγους, με τα κυματάκια να χαιδεύουν φλάπα - φλούπα πλώρη και πρύμνη χωρίς να έχεις το φόβο να σου εμφανιστούν από το πουθενά δέντρα, χαντάκια και ανεκδιήγητοι παλιοκαραγκιόζηδες που ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΣΤΟΠ ΠΑΡΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΣΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΣΕ ΜΕΓΕΘΟΣ.

Στη Βόρειο Εύβοια κατάφερα να ηρεμήσω, να λησμονήσω την τραυματική εμπειρία της Μεγ. Τετάρτης αλλά και να συμβιβαστώ με τ0 γεγονός ότι όλα τα καθάρματα που αποκαλώ φίλους μου εδώ και χρόνια με έχουν για κλεφτρόνι, μόνο και μόνο επειδή μου διαφεύγει κατά καιρούς να τους επιστρέψω τα σιντί και τα βιβλία που μου δανείζουν με αποτέλεσμα να παρέρχεται η πενταετία η οποία επιφέρει χρησικτησία για τα κινητά αντικείμενα και αυτά να γίνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Θέλω εδώ, για να μην είμαι άδικη να πω ότι είναι όλοι τους καθάρματα εκτός από τον Άκη ο οποίος είχε αγώνα σκουός με την ομάδα του Πρίνσετον και δεν μπόρεσε να εκφράσει τη δική του άποψη επί του ζητήματος, η οποία, ωστόσο, έτσι κι αλλιώς θα είναι ευνοΐκή για εμένα γιατί αυτός ξέρει πιο καλά από όλους ότι όταν δανείζομαι κάτι το επιστρέφω αμέσως και ότι εκείνο το βρωμοσιντί του Εμιρλή το οποίο με ανάγκασε να του αγοράσω στα γενέθλιά του βρίσκεται ακόμα στο δωμάτιό μου γιατί εκείνος όλο λησμονεί να έρθει να το μαζέψει.

Στη Βόρειο Εύβοια φάγαμε μαγειρίτσα το βράδυ της Ανάστασης και φρέσκα ψάρια την Κυριακή του Πάσχα σε ένα ταβερνάκι πάνω στο κύμα, κάναμε φοβερές βόλτες με το αυτοκίνητο (όχι το δικό μου, προφανώς) χωρίς να το ρίξουμε ούτε μια φορά πάνω σε ένα δέντρο, γεγονός το οποίο δε λέει και πολλά για την αίσθηση της αδρεναλίνης μας αλλά από την άλλη μας βοήθησε να γυρίσουμε άνετοι και μάγκες κάθε βράδυ στο ξενοδοχείο και να μη στηνόμαστε στη στάση για το ΚΤΕΛ, ενώ είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε νέους φίλους (όπως για παράδειγμα το Λάμπη, τον εννιάχρονο σερβιτόρο, που πρότεινε να πάμε για ιππασία την ώρα που μας έφερνε τους αχνιστούς κολιούς και εκείνο το παράνομο ζευγαράκι μεσηλίκων οι οποίοι έντρομοι μας παρακάλεσαν να τους χαρίσουμε το χάρτη μας γιατί είχαν ήδη κάνει δεκαεφτά κύκλους γύρω από την ίδια ρεματιά και είχαν αρχίσει να φοβούνται ότι θα τους έκανε σύντομα τσακωτούς ο σύζυγος της κυρίας ο οποίος προφανώς ήταν υποψιασμένος για το δεσμό τους - αλλά και δυνατός γνώστης γεωγραφίας της Εύβοιας ) καθώς να χαζέψουμε μία μικρή αποικία κοτοπούλων τα οποία είχαν επαναστατήσει και αποσχιστεί από το κεντρικό κοτέτσι και είχαν στήσει ένα μικρό φρούριο με φράχτες, σημαίες και από όλα, λίγα μέτρα μετά την έξοδο του γραφικού Δρυμώνα, πριν τους καταρράκτες και απέναντι από το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ. Φοβεροί τσαμπουκάδες αυτά τα κοτόπουλα, όταν περνούσαμε από δίπλα τους βάλαμε τη μηχανή στο νεκρό και προσπαθήσαμε να περάσουμε όσο πιο απαρατήρητοι γινόταν.

Για να μην τα πολυλογώ, λοιπόν,το Πάσχα κύλησε περίφημα παρά τις κατηγορίες για υπεξαίρεση, τα δέντρα που ξεφύτρωσαν από το πουθενά και την απειλή των κοτόπουλων - ζαπατίστας, και δεν βλέπω την ώρα για την επόμενη αργία, προκειμένου να ξαναζήσω τέτοιες αξέχαστες στιγμές ξεγνοιασιάς μόνη και με τους φίλους μου (οι οποίοι είναι καραγκιόζηδες, όπως είπαμε, αλλά δεν έχω άλλους). Χριστός Ανέστη!

Υ.Γ. Το κλιουδάκι μου βρίσκεται στα νύχια του Βαγγέλη του Συνεργειά (σιγά μην το πήγαινα στο Μήτσο πάλι!!) και ελπίζουμε μόνο για το καλύτερο. Ο Βαγγέλης ελπίζει, δηλαδή, πράγμα το οποίο άρχισε να κάνει ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο που με είδε να μπαίνω στο πάρκινγκ του συνεργείου του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εγώ τα βλέπω σκούρα τα πράγματα.