Μισός στρατός του Λεωνίδα σε συναυλία reggae

Ο μικρός μου μετρητής μου λέει ότι από τον Αύγουστο του 2006 που άνοιξα αυτό το μπλογκ, το έχουν επισκεφτεί γύρω στα 150 άτομα. Αυτός ο αριθμός με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Με κάνει να νιώθω περήφανη για την επιτυχία της επιλογής μου να το κρύψω τεχνιέντως σε αυτή την απόμερη και ανήλιαγη γωνιά του διαδικτύου, όπου μόνο περαστικοί που έχουν χάσει το δρόμο τους σκοντάφτουν επάνω του και πότε - πότε καμμία κεραμιδόγατα (curiosity-killed.blogspot.com), ενώ τα μεγάλα πλήθη συνεχίζουν τις βόλτες σε άλλες διαδικτυακές λεωφόρους. Πιστέψτε με, δεν μετανιώνω καθόλου για το γεγονός ότι μόνο λίγοι έχουν διαβάσει τις περιπέτειές μου στο γυμναστήριο και στα μαθήματα μπάσου, έχει δει τις φωτογραφίες μου από τις τελευταίες μου εκδρομές και έχει πληροφορηθεί τους λόγους για τους οποίους μια μέρα θα εξαφανίσω τα κινητά από προσώπου γης (και τα ρολόγια, και τα ρολόγια!). Σε μία εποχή όπου όλοι μιλάνε με όλους για τα πάντα και ανοιχτά, λες και ο καθένας είναι κολλητός από το γυμνάσιο και φιλαράκι από το στρατό εγώ γιορτάζω το γεγονός ότι δεν με διαβάζει κανένας και αυτά που γράφω δεν έχουν επηρεάσει καθόλου τη λογοτεχνική σκηνή της χώρας.

[Φυσικά, η μόνη δικαιολογία για το περιεχόμενο της παραπάνω παραγράφου είναι ότι ποτέ δεν υποσχέθηκα να σταματήσω να λέω ψέματα μέσα στον 2007. (διαβάστε το γράμμα μου στον Άη Βασίλη: μιλάει για αγάπες του δημοτικού σχολείου και για απεξάρτηση από τα υλικά αγαθά. Δεν λέει τ ι π ο τ α για ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις κατά το νέο έτος). Στην πραγματικότητα τίποτα δεν θα με έκανε πιο χαρούμενη από δύο μικρά μηδενικούλια πίσω από αυτό το 150: «Καλημέρα σας και καλωσορίσατε στο μπλογκ σας. Σήμερα μονάχα σας διάβασαν 1500 άτομα, 1498 εκ των οποίων ακόμα κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. Ο pitsirikos δήλωσε επίσημα ότι είστε η θεά του». Ωστόσο, παρά το μικρό αριθμό αναγνωστών, εξακολουθώ να νιώθω μεγάλη τρυφερότητα για αυτό εδώ το διαδικτυακό ημερολόγιο. Με έκανε, για πρώτη φορά μετά από χρόνια καταγραφής σκέψεων και περιστατικών σε σκόρπια Α4 και τετραδιάκια, να προσπαθώ να επιβάλω κάποιου είδους πειθαρχία στον εαυτό μου και να γράφω συγκροτημένα και, όσο είναι δυνατόν, συχνότερα. Να κάτι το οποίο με κάνει να κοιτώ με υπερηφάνεια πίσω στον χρόνο που έφυγε.]

Και τώρα προχωρώ στον πραγματικό λόγο συγγραφής αυτού του κομματιού. Την Παρασκευή που μας έρχεται, δηλαδή την 5η Ιανουαρίου 2007 στις 20:00, το reggae συγκρότημα «Uprising», το οποίο μου είναι εξαιρετικά συμπαθές για πολλούς και διάφορους λόγους, θα παίξει μουσική του Bob Marley στο καφέ του βιβλιοπωλείου Ιανός. Πριν από τη συναυλία θα προηγηθεί παρουσίαση και – ενδεχομένως, αν μαζευτούν πολλές απορίες και αντιρρήσεις - συζήτηση για το βιβλίο της κας. Marley, η οποία περίμενε να περάσουν κάποια χρονάκια από το θάνατο του συζύγου, μέχρι να βγάλει τα άπλυτά του στη φόρα. Το συγκρότημα αποτελείται από 8 άτομα και όλοι είναι εξαιρετικά κεφάτοι, εξαιρετικά ταλαντούχοι και απόλυτα reggae. Αν σας αρέσει η μουσική αυτή (εμένα προσωπικά με άφηνε παγερά αδιάφορη, μέχρι που παρακολούθησα συναυλία της εν λόγω μπάντας) ή αν είσαστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις ελάτε, η είσοδος είναι ελεύθερη και τα σκυλιά δεμένα.

Θα είμαι και εγώ εκεί. Θα με αναγνωρίσετε γιατί θα κάθομαι στο πιο απόμακρο τραπεζάκι κρατώντας μία «Αθλητική Ηχώ» με δύο τρύπες στο ύψος των ματιών, παρακολουθώντας το πλήθος, απολαμβάνοντας τη μουσική και – πιστή στο πνεύμα αυτού του καλά κρυμμένου μπλογκ – διακηρύσσοντας με αυτό τον τρόπο τη σημασία του να είναι κανείς μυστικός.

Ανυπομονώ να σας γνωρίσω και τους εκατόν πενήντα!